Onze nationale politici (en die van andere Europese landen) zijn voor een groot deel verantwoordelijk voor het Euro-scepticisme van veel Europeanen. Telkens er een beslissing moet genomen worden die onpopulair is, vertellen deze politici dat dit door Europa gevraagd wordt alsof wij geen deel uitmaken van die constructie. Het budget moet op orde gebracht worden want Europa vraagt dat. De staatsschuld moet naar beneden want Europa vraagt dat. We moeten besparingen doen want Europa vraagt dat. We moeten reorganiseren want Europa vraagt dat. We moeten staatseigendom (communes) verkopen want Europa vraagt dat. We moeten allerlei diensten (elektriciteit, post, openbaar vervoer, enz) privatiseren want Europa vraagt dat.
Het lijkt wel alsof wij zelf geen beslissingen kunnen nemen. En dan verwonderen onze politici zich dat de kiezer afhaakt, dat hij niets te maken wil hebben met Europa, dat hij zich liever terug plooit op zijn eigen land of regio waar ze ook al te weinig inspraak hebben (dit heeft niks met nationalisme te maken, maar alles met een gevoel van machteloosheid). Een overgroot deel van de bevolking vindt dat alles bedisseld wordt in achterkamertjes waar niemand enige zeggenschap of inspraak heeft (en dit geld trouwens niet alleen voor Europa maar ook voor onze federale regering).
Veel mensen zijn bang voor de rechtse partijen en wijzen die af ondanks het feit dat er veel mensen voor die partijen stemmen. Veel mensen kiezen voor rechtse partijen omdat ze bang zijn voor de toekomst en vinden dat sociaal beleid ook grenzen heeft. Het wordt steeds moeilijker om beslissingen te nemen. Hoe kunnen we dit oplossen, want een groot deel van de bevolking wil wel een verenigd Europa, maar dan wel een sociaal en niet alleen een economisch en geglobaliseerd Europa.
Een reorganisatie van Europa dringt zich op maar hiervan moeten eerst de politici overtuigd worden, want er is wat mis met de democratie in Europa. Een eenvoudige structuur die minder mensen telt en dus ook minder kost is wat onze Europese instellingen zouden moeten zijn. De macht moet niet overgebracht worden naar Europa, maar een aantal problemen zijn grensoverschrijdend en worden dus de nieuwe taken van de Europese Unie. Het moet niet de speeltuin worden van machtsgeile politici (zonder echte democratische controle), maar van politici en ambtenaren die van Europa een mooiere en gezondere wereld willen maken, die voor iedereen welvarend is zonder de natuur af te breken en de mensen aan hun lot over te laten.