Waarom twijfel ik? Ik kan het niet meer aanzien. Ik word er zo moe van. In de voorbije jaren heb ik op regelmatige basis mailtjes gestuurd naar alle politieke partijen, maar telkens kreeg ik een keurig nietszeggend antwoord. Al die antwoorden werden geschreven door kabinets- of politieke medewerkers, waarbij ik meestal twijfelde of mijn boodschap wel gelezen was door de door mij aangesproken politieker. Ik begrijp dat een politieker niet op alle mailtjes zelf kan antwoorden.
Mijn angst hierbij is dat de politiekers deze mailtjes helemaal niet te zien krijgen en dus meer en meer het contact met de bevolking missen, omdat ze ‘beschermd’ worden door de mensen die hen omringen.
Ze handelen in ieder geval alsof wij burgers niet bestaan. Parlementairen luisteren alleen maar naar hun partijvoorzitter. Het wordt hen verder verboden om een eigen mening naar buiten te brengen. Zij zijn verplicht om het te doen met de debat-fiches die hun aangeboden wordt door de studiedienst van de partij, want de partij is belangrijker dan de burger. Dat de burger in de steek gelaten wordt stoort hen niet, want de partij is waar het om gaat. Zij zijn verkozen door de partij en moeten dus als partijslaven in de kamer zetelen.
Het is merkwaardig maar politici stellen zich nooit vragen over wat de burgers willen, alleen maar wat hun kiezer zou willen. Politiek is een ‘product’ geworden dat vermarkt moet worden. Politieke partijen zijn een marketingbedrijf geworden. Alleen de marktaandelen zijn belangrijk. De peilingen meten het marktaandeel van de partij. Als de partij mogelijk stemmen zou verliezen, gaan de kopstukken van de partij en de studiedienst aan het werk. De standpunten van de partij worden dan op scherp gezet en ze moeten door iedereen op dezelfde manier gecommuniceerd worden. Daarna hopen ze op een betere peiling.
Nooit komt het bij hen op om eens te luisteren naar de burger. Zelfs binnen de partij hebben de kleintjes weinig of niks te zeggen. Sommigen denken dat ze dat kunnen bereiken door van hun partij een beweging te maken of door een nieuwe naam met bijbehorende kreten. Soms moet een nieuwe voorzitter het verdronken kalf proberen te redden.
De besluitvorming van de huidige regering (en van de meeste regeringen) gaat over compromissen tussen partijen, niet over wat de burger wil. In deze regering die samengesteld is uit partijen met zeer afwijkende ideeën wordt dat dus heel lastig. En uiteindelijk wint geen enkele partij, want alle standpunten worden afgezwakt (compromis). Achteraf gaat elke partij dan een eigen lezing geven aan het besluit.
Hoe komt dit toch? Omdat de regering die de uitvoerende macht is, probeert om ook de wetgevende macht te zijn waardoor ze de scheiding der machten verkrachten. Onze democratie wordt door onze politici verkracht tot meerdere eer en glorie van de partij. Dit zal verdergaan tot de burger kiest voor een autocraat.
Om dit op te lossen zitten we in een Catch-22. Dit is een paradoxale situatie waarin het onmogelijk is om een gewenste uitkomst te bereiken doordat de ‘regels’ dat niet toestaan. De oplossing voor deze problemen kan enkel van de politici komen maar die verzetten zich tegen elke gewenste ‘verandering’. De kans is dus groot dat de problemen nooit opgelost geraken, aangezien politici zelf moeten beslissen over hun eigen onkunde. Dat vraagt springen over hun eigen schaduw.
Hebt u een argument om mij te laten doorzetten, laat het mij weten. Stuur een mailtje naar guido.rosquin@gmail.com