Een doorgedreven keuze voor het ecologische is een vorm van sociaal preventief beleid. We moeten naar een duurzame wereld. We hebben een duurzame wereld als de mens, het milieu en de economie in evenwicht zijn. Het huidige consumptieniveau kunnen we niet lang meer volhouden, want we plegen roofbouw op de natuurlijke rijkdommen.
Het is echter niet zo eenvoudig om consequent duurzaam te zijn. We zullen er toch aan moeten beginnen als we onze kinderen en kleinkinderen graag zien. Het zal niet lukken met kleinigheden, het zal een grote inspanning van ieder van ons vragen.
Ons leefmilieu is een belangrijke common die onze aandacht verdient, want de gezondheid en het voortbestaan van mens, dier en natuur worden bedreigd. We zijn vlijtig bezig onze planeet te vernietigen.
De Wereldgezondheidsorganisatie berekende dat slechte luchtkwaliteit jaarlijks verantwoordelijk is voor 7 miljoen doden. Dat wil zeggen dat luchtvervuiling van alle milieufactoren de grootste impact heeft op de gezondheid. Een globaal probleem dat we op heel veel plaatsen lokaal moeten aanpakken.
“Hoe meer we de natuur incorporeren in onze steden, hoe meer we het hoofd kunnen bieden aan de klimaatverandering.”
Stefano Boeri, Italiaans Architect
Sarah De Boeck is directeur bij Perspective.Brussel, het planningsbureau van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. De drijfveer van De Boeck blijft echter dezelfde: “Ik vertrek van de vraag hoe ik kan bijdragen tot een economie en een beleid dat minder sociale ongelijkheid met zich meebrengen?”
Een deel van het antwoord moet volgens De Boek gezochten worden in een herwaardering van de foundational economy of, naar het Nederlands vertaald, de essentiële economie. “De term essentiële economie verwijst naar die sectoren in de economie die instaan voor de sociale reproductie. Dat wil zeggen dat het dus gaat om basisgoederen en -diensten: huisvesting, watervoorziening, energievoorziening, afvalophaling, kinderopvang, onderwijs en dergelijke meer.
Kenmerkend is dat dit allemaal voorzieningen zijn die op een collectieve manier worden georganiseerd. Neem bijvoorbeeld een rioleringsnetwerk. Dat wordt ontworpen en aangelegd voor een hele stad, vervolgens worden individuele huizen daarop aangesloten. Dat kan ook moeilijk anders. Het zou absurd zijn, mocht ieder individueel huishouden in zijn eigen riolering gaan voorzien. Een ander voorbeeld is het openbaar vervoer. Dat kan je natuurlijk heel moeilijk individueel of per straat gaan organiseren. Dan werkt dat gewoon niet. Je hebt collectieve en lokaal ingebedde infrastructuren nodig om mensen in de meest elementaire behoeften te kunnen voorzien.”