De creatie van de partijen was de start van de afbraak van de democratie, want de partij werd geleidelijk aan belangrijker dan de verkozen vertegenwoordiger van de burgers. De representatieve democratie werd stilaan vervangen door de particratie. Hopelijk zijn politieke partijen slechts een overgangsperiode naar een echte democratische samenleving.
Particratie
Volgens de politicologen wordt België gekenmerkt door twee tendensen: particratie en karteldemocratie. Particratie wil zeggen dat de klassieke democratische instellingen en dan vooral het parlement te veel gedomineerd worden door de partijen. Karteldemocratie betekent dat de grote partijen stilzwijgend samenwerken om de nieuwe, kleine en afwijkende partijtjes te fnuiken. De kiezer wordt zo beperkt in zijn mogelijkheden om invloed uit te oefenen op de samenstelling van het parlement. Hij kan evenmin bepalen wie de regering vormt. Maar ook de gekozenen hebben weinig te vertellen.
Bart Eeckhout (opiniërend hoofdredacteur De Morgen) merkte in De Morgen van 24 februari ’18 op dat regeringen meer macht naar zich toetrekken als ze het aantal parlementsleden drastisch verminderen:
“De uitholling van de democratische controle in parlementen en raden is een gevolg van het verschuiven van de macht naar partijhoofdkwartieren en uitvoerende organen (regeringen en directiecomités). Dat heet particratie. Schrappen in het aantal parlementszitjes is begrijpelijk; drastisch schrappen betekent dat je vrije baan geeft aan de uitvoerende machthebbers. Dat is geen oplossing, dat is juist het probleem.”
Een Kamer vol partijfunctionarissen maakt zichzelf overbodig. België is stilaan een totalitair regime aan het worden, want niemand controleert nog de beleidsmakers.
Partijfinanciering
Wat bedoeld was om partijen onafhankelijk te maken van malafide geldschieters is nu een politiek wapen om partijen die tegendraads zijn, te pesten. De dotaties weerspiegelen ook perfect het alom gehuldigde Matheus-effect “wie heeft krijgt in verhouding tot zijn macht en wie geen macht heeft, krijgt niets”. Niemand vertrekt op gelijke basis. Op die manier is macht belangrijker dan het welzijn van de bevolking en het algemeen belang.
In België krijgt N-VA krijgt jaarlijks 13,4 miljoen aan belastingsgeld, de PS 9,8 miljoen, CD&V 8,3 miljoen, MR 8,1 miljoen, Open Vld 6,5 miljoen, Sp.a 6,1 miljoen, Cdh 6 miljoen en Groen 3,7 miljoen. Een totaal van 62 miljoen belastingsgeld. In Nederland krijgen de partijen samen iets minder dan 17 miljoen per jaar.
Om vernieuwing te stimuleren en het status-quo tegen te werken krijgt iedere verkozen mandataris (alle niveaus) een bedrag van 2000 € per jaar. Dit wordt uitgekeerd aan de mandataris, niet aan partij. Partijen moeten dan maar een intern reglement maken wat de mandatarissen daar mee doen. In België zijn ongeveer 14000 verkozen mandatarissen (alle niveaus tezamen) wat een totale kost van ongeveer 28 miljoen zou geven, wat heel wat minder en vooral eerlijker is dan het huidige systeem. Zelfs dat is nog veel maar toch al veel beter, vooral omdat kleine en startende partijen ook geld ontvangen voor hun organisatie.
Naast een overdreven overheidssteun voor de partijen is er nog eens een vergoeding voor fractiewerking in het parlement. Deze vergoedingen worden vaak verder doorgesluisd naar de partijcentrales, wat een onaanvaardbaar misbruik is in hoofde van de partijen. Daarenboven worden fracties gecreëerd om macht te concentreren. Dus, weg met de fractiewerking en de vergoeding hiervoor.
Partijdiscipline
Partijdiscipline is ook een kwaad dat bestreden moet worden. Het lijkt er meer en meer op dat parlementsleden slaafs moeten volgen wat het partijbestuur zegt en kritiek op de voorzitter is al helemaal majesteitsschennis. Interne democratie is vreemd aan politieke partijen. De rechtse partijen dansen naar de pijpen van rijke minderheden; banken, multinationals. De linkse partijen dansen naar de pijpen van de vakbonden en linkse lobbygroepen. Een verkozen politicus zou soms een andere mening moeten mogen hebben dan het partijstandpunt en dus niet verplicht worden om te stemmen als een partijsoldaat zonder eigen mening. Het geheim maken van alle stemmingen kan hiervoor een eerste stap betekenen.
Met de vingers in de kas zitten
De graaicultuur is een wezenlijk onderdeel van de particratie. Dienstbaarheid en ethische normen zijn vreemd geworden voor politici van alle niveau’s. Aan politiek wordt niet langer gedaan uit idealisme maar uit zucht naar geld of macht. Niemand wordt leraar voor het geld, maar het onderwijs levert een grotere bijdrage aan de maatschappij dan onze geldbeluste politiekers. Alles wordt gedaan tot meerdere eer en glorie van de partij, niets voor de burger. De brave burger wordt aan de partij gebonden door de populistische communicatie van alle partijen. Met eenvoudige oneliners proberen ze de burger te overtuigen om voor hun te stemmen. Na de verkiezing wordt er verder geen rekening meer gehouden met de burger.